پشت در بهشت


گردان پشت در بهشت صف كشيدن؛ آخه حاج احمد گفته بود خيلي زود چند تا داوطلب مي‌خوايم براي شكستن معبر برن روي مين. بنده خدا حاج احمد نمي‌خواست خودش انتخاب كنه، اما فرصت تنگ بود.
يك‌دفعه يكي از برادرا از بين همه داد زد: «من بايد برم. چون دست و پاگيرم. حداقل اين كار بهتر از عهده‌ام برمياد.»
اون وقت از ميان جمعيت جلو آمد؛ يك دستش از مچ قطع بود و يك پايش مصنوعي. جلو رفت...
آسمون رفتن، دست و پا كه نمي‌خواد؛ بال و پر عشق مي‌خواد.
نفر بعدي، «سعيد عاملي» از دوستان حاج احمد بود. او هم با شور و شوق به وادي رضا و تسليم پا گذاشت. فقط شش قدم تا وادي هفتم فاصله داشت. لحظه‌اي بعد انفجار، زمين‌گير شد. بي‌هوش روي زمين افتاد. همه ناراحت شدند. يكي از برادرا گفت: «بيچاره اگه زنده بمونه تا آخر عمرش زمينگيره. خدا كنه شهيد بشه.»
شب، سعيد را به بهداري تيپ نجف اشرف رساندند. مسئول بهداري، دكتر علي‌اكبر ماهيان و ديگر امدادگران اقدامات لازم را براي او انجام دادند.
وقتي به هوش آمد، دكتر، مضطرب بالاي سرش ايستاده بود و با خود مي‌گفت: «اگر بفهمد هر دو پايش قطع شده چه واكنشي نشان خواهد داد؟»
دكتر ماهيان دستي به پيشاني سعيد كشيد و گفت: «آقا سعيد! حالت چطوره؟»
لبخند زد و گفت: «الحمدلله. ببخشيد دكتر كه به شما زحمت دادم.»
سعيد: «آقاي دكتر! كي ‌مي‌تونم برگردم؟»
با اين حرف انگار آب سردي روي دكتر ريختند. رنگش پريد. گفت: «ان‌شاءالله وقتي پات خوب شد!»
با شنيدن اين جمله، سعيد كاري انجام داد كه همة امدادگران و حاضران را غافلگير كرد. ملافه را از روي پايش پس زد و هنگامي كه نگاهش به پاهاي قطع شده‌اش افتاد، ناگهان لبخندش شكفت. سعيد كه گويا جاني تازه گرفته بود، چشم‌هايش را به سقف دوخت و گفت: «خدايا! دو پا داشتيم و داديم، ولي شرمنده‌ايم.»
دكتر كه نمي‌دانست در برابر اين عمل او چه عكس‌العملي نشان بدهد، گفت: «سعيد جان! اگر اجازه بدهي آمپول مرفين بزنم.»
سعيد كه حظ روحي زيبايي را تجربه مي‌كرد، گفت: «درد كشيدن لذتش بيشتره.»
يكي از امدادگرها كه نيرومند و چارشانه بود، جلو آمد و دست سعيد را بوسيد و گفت: «آقا سعيد! براي ما زميني‌ها دعا كن كه در تمام عمرمون حداقل يك قدم را با پاي ارادت برداريم.»


محمدجواد قدسي
امتداد
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: